W zasadzie pojęcie „raju podatkowego” (ang.  tax havens) nie zostało prawnie unormowane. Najogólniej rzecz ujmując, raje podatkowe cechuje łagodność przepisów podatkowych ( podatek CIT) dla cudzoziemców i kapitału zagranicznego.

Polityka taka uargumentowana jest głównie chęcią przyciągania inwestycji – inwestorów do miejsc słabo rozwiniętych ekonomicznie. Z drugiej strony dla inwestora korzystanie z raju podatkowego jest często sposobem na optymalizację podatkową (podatek CIT ). W skrajnych przypadkach inwestorzy wykazują chęć nielegalnej aktywności, ukrywania dochodów na terenie własnego państwa lub innych nadużyć. Jednakże nie jest to główny cel tworzenia rajów podatkowych. Podkreślmy jeszcze raz bardzo mocno, że podstawą ich tworzenia było przyciąganie inwestorów zagranicznych w celu rozwoje słabszych obszarów.

Zdefiniowania pojęcia „raj podatkowy” podjęła się w 1998 roku OECD w raporcie „Szkodliwa konkurencja podatkowa: nowy globalny problem”. OECD przypisuje cztery zasadnicze cechy raju podatkowego:

• Brak lub niewielki podatek CIT

• Brak efektywnej wymiany informacji

• Brak przejrzystości (transparentności) przepisów

• Brak faktycznych materialnych działań, to znaczy że nie ma obowiązku, aby inwestor faktycznie prowadził działalność na terenie raju podatkowego).

Warto podkreślić, że ponadto istnieją szersze definicje rajów podatkowych, jednakże wszystkie one sprowadzają się do tego, że w raju podatkowym nie występują w ogóle lub występują bardzo niskie podatki.